De winter was lang en voelde met recht rot. Ik had nergens zin in en verveelde dood. Sporten lukte niet meer. Helaas heb ik ook mijn maatje moeten afgeven wat nog eens een domper bovenop was. Ik lag behoorlijk met mezelf in de knoop en er begon van alles door mijn hoofd te spoken. 

Op aanraden van mijn allerliefste partner ben ik dan toch maar eens langs de psychologe geweest. Dit heeft me deugd gedaan en voelde me snel beter. Toch bleef er iets knagen. Mijn vermoeden klopte. De medicatie was uitgewerkt en de scan gaf aan dat er terug beweging was. 

Begin april werd er onmiddellijk ingegrepen en gestart met een nieuwe behandeling. Helaas is deze steeds zwaarder, maar ik ben heel dankbaar dat ze me steeds kunnen helpen. Het is nog even afwachten of deze aanslaat maar ik blijf positief. De eerste 2 maanden waren wel best al wel heftig. Door de medicatie zakken de witte bloedcellen steeds en ben ik zwak en vatbaar voor infecties. Momenteel heb ik 2 goede weken en 2 slechte weken. Laat ons hopen dat het een beetje aangenamer wordt. Er is geen ander keuze en zal er door moeten. Opgeven doe ik niet.

Ondertussen heb ik mijn oude hobby naaien terug opgefrist en daar geniet ik nu van. Heb al vele leuke spulletjes gemaakt. Dat verzet mijn zinnen en mijn dagen zijn netjes gevuld zonder dubben en denken. Nu geniet ik volop van het leven. Elke dag is een geschenk.

Ik heb het geluk om een fantastische partner, geweldige familie en veel vrienden te hebben die om me geven. Dat geeft me de moed en kracht om te blijven vechten. 

Hopelijk kan ik binnen enkele maanden positief nieuw melden.

Onze Spaanse droom is bijna werkelijkheid. Weer iets om te blijven vechten want wil er nog vele jaartjes van kunnen genieten.

Graag wil ik de boodschap meegeven.

Geniet van het leven, hoe moeilijk het ook is.