De mokerslag 

Ik ben een vrolijk optimistisch persoon die iedereen z'n vriend wil zijn. Mijn zaakje begon net goed te draaien en had alles wat ik maar kan van dromen. Een schat van een partner een goede job en een leuk bijberoep. Reisje voor de zomer was ook reeds geboekt en dan plots stort alles in elkaar.

 

Op 12 maart 2017 viel het plafond op mijn kop.

Na een reeks onderzoeken viel het verdikt. Wat steeds bij anderen en zeer ver weg was, is plots bij mij. Borstkanker met uitzaaiingen.

"Mevrouw het ziet er niet zo goed uit voor u." 5 maanden chemo 1 bestraling en daarna hormoontherapie. Op enkele minuten heb je wel duizend vragen die je wil stellen waarvan er slechts één uitsteekt. Ga ik dood? Gelukkig ben ik in goede handen bij een topdokter. Ze stelde me onmiddellijk gerust dat het nog niet zo snel zal gaan. De eerste dagen leef je in een roes en zie je het even allemaal niet zo goed zitten. Mijn partner zat ook in zak en as. We konden niets anders doen dan elkaar troosten. Mijn leven is van de ene op de andere dag veranderd. Ik sta nu soms versteld van waar men zich druk over maakt. Dat komt natuurlijk ook omdat ik niet meer dezelfde gedachtengang heb. Ik heb leren genieten van kleine dingen en me niet meer druk te maken in onbenulligheden. 

 

Sommigen stellen de vraag of ik niet te lang gewacht heb? Op drie jaar heb ik drie keer een mammografie gehad. De eerste keer voor een onschuldige cyste in mijn andere borst. Een jaar later op mijn 50ste en er was niets aan de hand. Blijkbaar zien ze deze vorm van borstkanker niet op een mammografie.  Misschien had ik een maand vroeger kunnen gaan maar dat had niet veel uitgemaakt. Ergens in je binnenste weet je dat er iets niet meer klopt maar je bent bang voor het resultaat. Mijn borst was ondertussen veranderd en had heel veel pijn in mijn onderrug en aan mijn ribben. Ik dacht dat het van de artrose kwam. Op aandringen van mijn partner heb ik me dan terug laten onderzoeken. Mammo, echo, punctie  en al de scans die er maar zijn. Mijn gevoel klopte dus. Ik kan de klok niet meer terug draaien maar de fout die ik in het verleden heb gemaakt zal ik nu nooit meer maken. Buiten mijn jaarlijks uitstrijkje ging ik haast nooit naar de dokter. Ik was een sterke madam, nooit ziek, zelfs nu niet. Nu meld ik alles netjes aan de dokter. 

 

Al snel hadden we de familie ingelicht. Kanker heb je niet alleen, je partner en familie lijden er ook onder. Ze wisten niet goed wat te doen met het slechte nieuws. Al snel drong de ernst bij iedereen door. Het waren enkele zeer emotionele weken. Daar het erfelijk is heb ik er op aangedrongen om ze zich allemaal te laten testen. De schrik zat er bij iedereen goed in, maar wat ben ik gelukkig dat er niemand kanker heeft. We hebben ook terug een hechtere band met z'n allen, dat doet me plezier. 

 

Van de ene op de andere dag ben ik ook van mijn collega's weggerukt. Iedereen was enorm aangeslagen door het slecht nieuws. 

Daar ik een open boek ben, heb ik niet geaarzeld om mijn vrienden en collega's via de sociale media op de hoogte te brengen. Dat leek een goed idee. Iedereen wil wel iets tegen je zeggen maar ze weten niet hoe of wat. Op het bericht hebben ze dan allemaal kunnen reageren en was voor velen een opluchting. Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om. Voor mij is het vooral een opluchting dat ik erover kan praten. Ik ga nu niet altijd zitten jammeren maar als mijn omgeving vragen heeft zal ik er open en eerlijk op antwoorden.

 

Wat ik wel merk is dat er velen zijn die niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ik neem het niemand kwalijk want het is ook niet zo gemakkelijk. Ik betrap mezelf erop dat ik in het verleden ook niet goed wist wat te doen. En dan doe je helemaal niets uit angst het foute te zeggen.

Sommigen voelen zich dan weer geroepen om verhalen te vertellen over lotgenoten met slechte afloop. Dat kan je best wel missen. Dan voel ik me zo rot en onzeker. Ook de opmerkingen zoals " het komt wel goed" en " ze staan al ver tegenwoordig" komt er bij sommigen heel vluchtig uit. Ik weet dat ze het goed bedoelen en uiteraard hoop ik dat, maar zo simpel is het niet. Het is misschien cliché maar je kan het maar begrijpen als je het zelf hebt.

Het doet me wel enorm deugd een fijne familie, veel vrienden en collega's te hebben die me steunen. Dat maakt het allemaal wat draaglijker.

Chemo.

Alles ging plots in een snel tempo. Een heel nieuwe wereld ging open. Er werd op één week een port a cath geplaatst voor de chemo, bestraling en de eerste chemo met Taxol werd toegediend. Wist ik veel hoe dat in zijn werk ging. Ik had al veel gelezen en enkelen hadden hun verhaal al gedaan hoe ik ging afzien en dergelijke. Uiteindelijk is dat goed verlopen. De schrik voor spuiten was snel weg. De eerst weken had ik last aan mijn maag maar daar krijg je dan medicatie voor en is dat euvel opgelost. Naarmate de chemo vorderde werd het wel zwaar. De meest voor de hand liggende zaken zijn waar. Haaruitval is het eerste. Dit had ik al voorbereid door een kort kopje te laten knippen en had al enkele mooie mutsjes gekocht voor in het geval ik kaal werd. Dan komt de vermoeidheid, tintelende vingers en tenen, en later in het verhaal vallen je wimpers en wenkbrauwen uit. Dat vond ik het ergste van al. Ik voelde me net een alien👽. Mijn geplande vakantie had ik al moeten verschuiven naar september. Dit was eigenlijk nog veel te vroeg na de chemo. Maar we zijn toch geweest. De eerste week heb ik er zeker niet van genoten. Bij 30° had ik het koud, dikke benen en voeten, losse nagels pffff. Ik voelde me echt zeer slecht in mijn vel. Ik ben steeds fier geweest op mijn uiterlijk en plots heb je daar geen controle over. Maar de tweede week zag ik al terug mini wimpertjes verschijnen en gaf me een beter gevoel. Dan heb ik toch nog wat kunnen genieten. Uiteindelijk heeft de reis wel deugd gedaan. Effe weg van al dat gedoe. 

 

Hoe rot de chemo ook is, heb ik toch ook enkele positieve opmerkingen. Zo heb ik enkele maanden mijn haar niet moeten stylen, geen shampoo nodig gehad en omdat al mijn haar weg was heb ik mijn oksels en benen niet moeten ontharen tijdens de zomer. Ik was ook voor een hele tijd van enkele ongemakken verlost. Ik ben normaal heel vatbaar voor koortsblaasjes, die heb ik een hele poos niet meer gehad.

Ik ben nu eenmaal een persoon die in alles het positieve ziet, wat toch belangrijk is in dit proces.

 

18 weken op vrijdag dezelfde afspraak. Om 8:00u wordt je verwacht in de dagkliniek. De eerste keer was ik klaar om 17:00u. Dat was best een lange dag en we hadden al onmiddellijk begrepen dat we op vrijdagen niets anders moesten plannen. Mijn partner ging elke week mee, de schat.

Ik had het geluk om bij een toffe dame terecht te komen en dat was dan voor 18 weken zo. We konden gezellig kletsen, ervaringen delen, koffie drinken en vooral madeleintjes eten. Na enkele weken kwam er nog een leuke dame bij en maakten er ondanks alles een gezellige dag van. We maakten de afspraak om elke week koffiekoeken mee te brengen, ook voor het team en de dokters. Die vonden het best fijn. Deze twee dames en hun partners zijn vrienden geworden. 

Ik ben op geen enkel moment uitgemergeld geweest. In tegendeel, door de chemo kwam ik bij. Vooral door het ophouden van water. Voor je chemo start krijg je een medicijn tegen het ziek worden. Dus ik heb heel goed kunnen blijven eten en vooral snoepen. Ook al wil je dat niet, het is sterker dan jezelf. Door het tekort aan energie ga je naar zoetigheden nemen. Maar ach dat maakt op het moment niets uit. Het belangrijkste is dat je je goed voelt. 

Plots wordt je oncoloog één van de belangrijkste personen in je leven.

Voor je het goed beseft is je oncoloog een zeer belangrijk persoon in je leven. Buiten mijn partner komt hij/zij op de tweede plaats. Aan hem/haar ga je je vastklampen in de hoop dat ze je kunnen genezen. Ik schrijf hem/haar omdat ik de luxe heb er twee te hebben. Als de ene er niet is neemt de ander over. Bij beide had ik onmiddellijk een goed gevoel. Ik heb ontzettend veel respect voor hen en heel het team van de oncologie. Ze zijn zeer behulpzaam en staan steeds klaar ondanks alle ellende en stressmomenten die ze daar hebben. 

Einde chemo. Joepie.

11 augustus was de laatste chemo. Wat heb ik daar naar uitgekeken. Mijn lichaam begon nu echt af te zien. Vooral mijn benen en voeten waren zo dik van het vocht dat het pijn deed. 

Toch ben ik dankbaar dat er chemo bestaat. Men praat maar steeds over dat VERGIF wat ook zo is, maar het is het enige dat echt tegen die rotkanker kan vechten. 

Onmiddellijk na de chemo ben ik gestart met hormoontherapie. De eerste was Nolvadex maar was niet sterk genoeg en neem nu Femara. Hopelijk doet deze het wel goed. Momenteel heb ik niet veel hinder van bijwerkingen. Ik ga er niet naar op zoek en laat het gewoon op me af komen. Enkel wat opvliegers maar dat komt dan ook weer door de menopauze. Ook krijg ik maandelijks een spuit om mijn bot terug sterk te maken. 

Dan plots het zwart gat !!

Na de chemo viel ik letterlijk in een zwart gat. Iedereen volgt je chemo mee op. Zodra deze voorbij is ben je voor de meerderheid genezen.

Helaas is dat niet zo en begint het dan maar pas. Ik was volledig uitgeput en mijn lichaam was op. Nu had ik echt nood aan een beetje aandacht maar die was weg. Ook het wekelijkse tripje naar de dagkliniek viel weg en moet nu om de maand op controle.

Wat heb ik me de eerste maand rot en onzeker gevoeld. Je bent het al gewoon om elke week iets te halen om te vechten en plots stopt het. Je voelt van alles in je lichaam wat je ongerust maakt. Weer komen er duizend vragen op je af. Slaat de hormoontherapie wel aan enz...  Tijdens mijn eerste controle na een maand hebben ze me behoorlijk gerust moeten stellen. Uiteraard is het nog steeds afwachten welke medicatie goed aanslaat, maar er wordt onmiddellijk ingegrepen als het de foute kant op gaat. Dat stelt me dan weer een beetje gerust. Bij de maandelijkse controles heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds ben ik wat ongerust dat het niet goed is en langs de andere kant ben ik blij dat het het nagekeken wordt. Het geeft me een veilig gevoel als ik even bij mijn oncoloog ben geweest. 

Nu moeten we verder.

Nu is de chemo al een vijf tal maanden achter de rug. Alles begint zowat terug te herstellen. Nog enkel dikke benen, enkels en de vermoeidheid. Hier zal ik nog wat geduld moeten hebben. Emotioneel zit ik nog een beetje in een rollercoaster. Ik kan super gelukkig zijn en dan plots weer heel verdrietig. Gelukkig heb ik een schat van een partner die me er steeds terug bovenop helpt. Ik zat nog met een hele boel opgekropt verdriet dat er dan met kerst is uitgekomen. Gek maar dat heeft deugd gedaan. Eens een keertje goed huilen doet wonderen.

Plannen maken voor de toekomst durf ik nog even niet. Normaal zou ik nu al enkele reizen geboekt hebben maar dat zal nu last minut worden. Ik probeer zeker positief te blijven maar leef nu per dag. Verder zien we wel wat de toekomst brengt. Hopelijk komt mijn droom nog uit om een huisje aan de Spaanse kust te kopen. Dat is toch iets om naar uit te kijken. 

2017 is voor mij afgesloten en ik hoop dat 2018 heel wat moois voor mij in petto heeft. Ik kijk er alvast naar uit. 

Wat met mijn job?

Mijn oversten heb ik onmiddelijk ingelicht. Deze vielen letterlijk van hun stoel. De immer goedlachse Anita die nog nooit afwezig was geweest in 16 jaar ligt er plots voor een hele poos tussenuit. Iedereen was behoorlijk aangedaan. De collega's hadden een mooie attentie wat toch een hart onder de riem is. Als leidinggevende ben je niet steeds graag gezien maar dat hebben ze toch allemaal opzij kunnen zetten. Ik probeer regelmatig een bezoekje te brengen tot grote vreugde van mijn collega's. Ze willen natuurlijk allemaal dat ik snel terug kom maar dat zal helaas nog niet zijn. De letsels van de uitzaaiingen op het bot bezorgen me nog veel pijn en het zal ook nog een tijdje duren voor dit terug sterk genoeg is. Ook de vermoeidheid zit er nog goed in. Ik ben al gelukkig dat ik mijn huishoudelijke taken kan blijven doen. Thuis kan je gemakkelijk een rustpauze inlassen want de klop van de hamer komt steeds onverwachts. De eerste maanden zat ik heel verveeld met het feit dat ik niet kon werken maar heb me er ondertussen bij neergelegd. Nu is het zoeken naar iets om mijn dagen nuttig te vullen want ik verveel me rot. Hopelijk kan ik na enige tijd toch terug naar mijn werkplek.  Maar het allerbelangrijkste is dat ik me beter ga voelen. Al de rest kan wachten. Genieten van het leven ga ik nu doen. Kleine reisjes maken. 

Ik heb al veel verhalen gelezen van personen die genezen zijn en het werk hervatten maar niet over lotgenoten met uitgezaaide borstkanker.

Kan je dan nog wel gaan werken?

Mijn sport.

Ik was een redelijk sportieve dame. Zo had ik vorig jaar met Herbalife een Kettlebell fitclub opgericht en was daar lesgever. Dat was een enorm succes en iedereen doet het graag. Een jeugddroom ging in vervulling. Als kind wilde ik zo graag iets met sport doen. Enkele maanden voor de diagnose kreeg ik te kampen met pijn in mijn onderrug en aan de ribben. Toen het duidelijk was wat het probleem was ben ik onmiddellijk gestopt. Helaas kan ik deze sport niet meer uitoefenen. Maar ik ben heel gelukkig dat anderen mijn werk verder zetten. Zo zijn er al vele fitclubs opgericht en iedereen is er gek van. Zij hadden een zeer mooie benefiet georganiseerd waarbij heel veel deelnemers aanwezig waren. Dat was een super toffe dag waar ik met volle teugen van genoten heb. Het is geweldig om zoveel vrienden te hebben die je steunen. 

Als mijn bot terug wat sterker is ga ik wel terug iets van sport doen. Het zal wel even zoeken zijn naar wat ik nog kan. Als het het meezit zou ik graag mee doen aan de " Race for the cure" in Antwerpen van Think Pink, al was het om te stappen. Weer iets om naar uit te kijken. 

Reactie plaatsen

Reacties

Nicole Piro
6 jaar geleden

Dag Anita,
Het is bij mij deze zomer 5 jaar geleden dat ik de diagnose BK kreeg en nog steeds blijft het mij bezig houden...Heel veel zaken die je schrijft zijn zeer herkenbaar...ik wens je heel veel sterkte en doorzettingsvermogen,maar ook nog heel veel mooie momenten,samen met je familie en vrienden...dikke knuffel van een lotgenootje x

Tom smits
6 jaar geleden

Amai was even verschieten toen ik het las il had totaal geen idee.
Weet niet goed hoe erop te reageren, maar ik hoop echt dat de behandelingen aanslaan en dat je je toch terug goed kan voelen.
Je bent een sterk persoon laat vooral de moed niet zakken.

Mvg, ex-collega tom

Kaekelbergh Peggy
6 jaar geleden

Lieve Anita,
Ik weet zeker dat dit voor vele lotjes zo herkenbaar is wat je schrijft..
Supermooi 💜