Momenteel blijft alles blijft nog netjes onder controle. 

Ik ga er geen doekjes om winden. Het voorbije jaar was er toch eentje met ups en downs. De wintermaanden zijn helemaal mijn ding niet wat er voor zorgde dat ik me echt rot voelde. Je omgeving begint je stilaan te vergeten wat uiteraard normaal is, maar dat is niet fijn. Men zegt wel steeds als er iets is geef je maar een seintje, helaas doe je dat niet. Ik wil ook niet steeds klagen en zagen. 

De kanker heeft heel mijn leven overhoop gehaald. Werken kan niet en dat doet pijn. Het sporten heb ik ook enkele maanden moeten staken door de pijn aan mijn rug. Hopelijk kan ik binnenkort terug starten. 

Ik had zo graag dit hoofdstuk kunnen afsluiten maar dat zit er helaas niet in. De maandelijkse controles zorgen steeds voor de nodige stress momenten. Het voorbije jaar zijn er enkele lotgenoten bijgekomen en hebben er ook enkele waaronder mijn maatje de strijd verloren. Dat doet pijn. Op die manier word je steeds weer geconfronteerd met wat die rotziekte teweeg brengt. Dat maakt het steeds weer moeilijk om positief te blijven. 

Het is niet mooi maar soms ben ik een beetje jaloers op lotgenoten die genezen zijn. Uiteraard gun ik hen dat van harte hoor. Zij kunnen de draad terug opnemen en dat hoofdstuk afsluiten.

Ondanks alles moeten we verder. De lente is in aantocht en binnenkort is ons stekje in Spanje klaar. Daar kijk ik naar uit en hoop er nog vele jaren van te kunnen genieten. 

Maart 2019